|
|
|
|
|
ghana
ghana
Maak kennis met twee studenten van het Presbyterian Lay Training Centre – Tamale in Ghana!
Vorige week hebben 8 studenten een tweejarige opleiding tot catecheet aan het Presbyterian Lay Training Centre –Tamale afgerond. Hun ‘consecration’ (inzegening) vond plaats op zondag 14 december tijdens een dienst in het dorp Nyarizee, waar Jasper als pastor aan verbonden is. De dienst werd geleid door Rev. Dr. Solomon Sumani Sule-Saa, voorzitter van de Northern Presbytery (regionale synode). Maak kennis met twee van de acht studenten!
Amos Limpu N-Gnuin
Ik ben Amos Limpu N-Gnuin. Ik ben in 1983 geboren in het dorp Bolni, waar ik nog steeds woon. Bolni is een klein dorp in Noord Ghana aan de grens met Togo en de inwoners behoren tot de etnische groep van de Konkomba’s. Mijn vader had twee vrouwen. Een aantal jaar geleden is hij overleden. Mijn moeder leeft nog. Mijn familie volgt de traditionele Afrikaanse religie, waarbij offers aan de goden van de Konkomba’s centraal staan. Ik was de eerste persoon in mijn familie die christen werd. Toen leefde mijn vader nog. Ik was 15 jaar en er was geen school in ons dorp. Er kwam een christelijke organisatie naar ons dorp die mij vroeg of ik naar school wilde. In een jaar tijd hebben zijn toen een aantal kinderen van mijn leeftijd klaargestoomd om alsnog in te stromen in de pas opgerichte basisschool. Ik hoorde daarmee tot de eerste lichting kinderen die naar school gingen in Bolni. De leraar die in ons dorp kwam wonen was christen. Iedere dag hield hij een avondgebed in het ene lokaal van het schooltje. Na dit een tijdje van een afstandje bekeken te hebben besloot ik met hem mee te doen. Ik had toen al veel van de traditionele religie gezien; offers, dansen, magie, etc. Op de een of andere manier had dit mij nooit echt aangesproken.
Toen dorpsgenoten mij iedere dag bij het avondgebed van de leraar zagen en ook ’s zondags in de kerkdienst onder de mangoboom, kwamen de oudsten van het dorp bij mijn vader op bezoek. Zij vertelden hem dat ik zou sterven als ik weigerde offers te brengen aan de goden. Het antwoord van mijn vader verrastte hen. Hij zei dat hij die keuze niet voor mij kon maken. Ik ben mijn vader nog altijd dankbaar dat hij mij steunde in mijn keuze en denk dat hij diep in zijn hart het liefst zelf ook christen was geworden. Later zei mijn oom dat ik nooit kinderen zou krijgen, omdat ik geen offers bracht aan de vruchtbaarheidsgod. Ik leef nog, ben getrouwd met Elizabeth, heb 3 kinderen en ben een van de weinigen uit Bolni die naar de middelbare school zijn geweest. Ik kan niets anders dan te vertrouwen op God.
De leraar vertrok uit het dorp en zijn opvolger was een moslim. De kerk bestond toen uit een aantal volwassenen en een grote groep kinderen en jongeren. Zij kozen mij als de nieuwe caretaker voor de gemeente. Inmiddels was mijn vader overleden. Mijn moeder en al mijn broers en zussen waren ook christen geworden. Altijd als er bezoekers in het dorp waren, werd ik er bij geroepen om hen te woord te staan. Toen de nieuwe districtspredikant uit Salaga, een kleine stad ongeveer 100 km verderop, op bezoek kwam, zei hij dat hij mij had opgegeven voor training als catecheet op het Presbyterian Lay Training Centre in Tamale. Ik was nog nooit in Tamale geweest.
Amos, zijn vrouw Elizabeth en hun jongste zoon Nathanael na afloop van de ‘consecration’
De training heeft mijn ogen geopend. Ik heb veel geleerd over de kerk, christen-zijn en vooral over de Bijbel. Het heeft mij op een aantal punten ook gecorrigeerd. Op het vlak van pastorale zorg deed ik maar wat. Ik zag nu dat ik niet altijd de goede benadering had gekozen. Ik voel mij daar nu veel toegeruster voor. Mijn gemeente en district konden maar een klein gedeelte van de kosten van de training betalen. Ik ben dankbaar dat het trainingscentrum heeft besloten het grootste deel van de kosten voor mijn training op zich te nemen en mij niet weg te sturen.
Ik ben nu vrijwillig catecheet voor de kerk in Bolni en ook vrijwillig leraar op de kleine basisschool in het dorp. Mij droom voor de toekomst is dat God mij zal gebruiken om verandering tot stand te brengen in mijn gemeenschap. Dat mensen een beter leven zullen hebben. Ik wil licht brengen in mijn dorp, door kinderen op school te leren lezen en schrijven en mensen over Jezus te vertellen.
Emmanuel Sumani Alhassan
Mijn naam is Emmanuel Sumani Alhassan. Ik ben geboren in de Brong-Ahafo Regio in het midden van Ghana. Mijn ouders waren daar terecht gekomen in hun zoektocht naar land om landbouw te bedrijven. Toen ik 4 jaar was stuurde mijn vader mij terug naar zijn geboortedorp, Nyarizee, waar ik bij mijn oom en grootmoeder in huis kwam. Ik groeide op als moslim en bad 5 maal per dag. Inmiddels was er presbyteriaanse gemeente gesticht in het dorp. Islam was nog niet zo sterk aanwezig in het dorp. De traditionele afrikaanse religie was alom aanwezig, maar het kleine kerkje was ook heel levendig en aantrekkelijk. Iedere zaterdagavond kwam er een pastor op bezoek in het dorp en het hele dorp kwam luisteren naar de verhalen en de liederen. Ik ook. In eerste instantie was ik vijandig tegenover de kerk en ik had een opvliegend karakter. Op een zondagochtend heb ik zelfs eens met een groep jongeren de kerk aangevallen, omdat de christenen niet mee wilden doen aan het traditionele ‘Fire Festival’.
Enkele vrienden van mij waren christen en hun manier van leven sprak mij erg aan. In 1994, de tijd van de stammenoorlog tussen de Dagomba’s en de Konkomba’s, stond ik klaar om mee te vechten. Mijn christelijke vrienden wilden echter niet meevechten. Toen zag ik het verschil: ik stond klaar om te vechten, terwijl zij gebedsbijeenkomsten voor vrede organiseerden. Ik stond klaar om wraak te nemen, terwijl christenen anderen konden vergeven. Op mijn zestiende besloot ik dat ik ook zo’n leven wilde leiden en sloot ik mij aan bij de kerk. Ik was niet van de ene op de andere dag een vreedzaam, nederig, zachtmoedig persoon. Dat duurde een hele tijd. Nog steeds vind ik dat een uitdaging. Mijn oom vertelde mij laatst hoe ik veranderd ben sinds ik christen ben.
De laatste jaren heeft Islam het dorp overgenomen. Christenen zijn in de minderheid. Ook in mijn familie ben ik de enige christen. Dat is soms moeilijk. Toen mijn broer vorige maand trouwde kon ik daar niet volledig aan deelnemen, omdat ik niet bij de islamitische gebeden in de moskee mocht zijn. Gelukkig respecteert mijn familie mij, ook omdat ik de enige in de familie ben die op de universiteit terecht gekomen is. Dat was nooit gebeurt als de kerk mij niet had ondersteund en aangemoedigd in mijn onderwijs.
Toen ik christen werd nam ik deel aan de dooplessen die voor ons werden georganiseerd. Ik wilde alles van mijn nieuwe geloof weten. In 1996 werd ik gedoopt. Al snel werd ik de leider van het koor en later de secretaris van de gemeente in Nyarizee. Op een gegeven moment werd er gezocht naar een coördinator voor een groep van 10 presbyteriaanse gemeenten in een gebied verderop. De ouderlingen van mijn gemeente bleken mijn naam genoemd te hebben. Ik heb dit 6 jaar gedaan. Bijna elke avond reed ik op mijn fiets van dorp naar dorp om kerkdiensten te leiden.
Ik was niet getraind toen ik coördinator voor die 10 gemeenten werd. Ik zou door het district getraind worden, maar steeds zei men dat er geen geld was voor mijn training. Twee jaar geleden was het eindelijk zover. Nog steeds was het financieel lastig, maar gelukkig heeft het trainingscentrum ook een deel van de kosten van mijn training gedekt. Bovendien hebben zij voor onze groep een avondcursus georganiseerd, zodat wij de training met ons werk konden combineren. Ik werk als ‘sponsorship officer’ voor het ‘Child Development Project’ van de Presbyterian Church.
Hoewel ik in de praktijk al veel ervaring had met kerkelijk werk, heb ik veel geleerd tijdens de training. Vooral op het gebied van kerkelijke administratie en het gebruik van de Bijbel in mijn preken. Hoewel ik al jaren in de kerk aan het werk ben, ben ik nu eindelijk officieel catecheet in de Presyterian Church. Ik voel mij hierdoor aangemoedigd om in de toekomst de kerk te blijven dienen. Ik wil mij vooral inzetten voor gemeentestichting in gebieden en dorpen waar nog geen christenen zijn. Ik ben blij dat ik mijn vrijwilligerswerk als catecheet naast mijn werk in de diaconale projecten (bijv. Child Development Project) van de kerk  kan doen.
Emmanuel op weg naar de algemene synodevergadering in Zuid Ghana als vertegenwoordiger van zijn kerkdistrict
| | terug
|
| |
|
|
|
Interieur Petruskerk Spankeren
|
|
|
|
